ZBIGNIEW KARKOWSKI & PAIN JERK – Tokyo Noise Tour – koncert

Zbigniew Karkowski & Pain Jerk
Poland Tour 2008

Zbigniew Karkowski

Występujące w naszej kulturze rozróżnienie na muzykę i hałas oparte jest na formule: muzyka to dźwięki, które lubię, zaś hałas, to dźwięki których nie rozumiem. Tymczasem Karkowski w jednym ze swoich tekstów pisze, że noise jest estetyką, adresowaną dla „healthy human beings”, czyli wszystkich, którzy potrafią samodzielnie kierować swoim życiem, w przeciwieństwie do tych, którzy lubią być sterowani. „Gdzie kończy się język, zaczyna się muzyka”. Toteż noise jest najpełniejszym środkiem wyrazu, zawierającym wszystkie dźwięki, nie ograniczając ich zasobu do skali wykorzystywanej w muzyce klasycznej. Karkowskiego interesuje sam dźwięk, a nie praca z jego wysokościami. Odrzuca partytury, gdyż działają one jak filtr i zabijają muzykę, zmysłowość, prawdziwe emocje. Spostrzegając, że „muzyka klasyczna „straciła kontakt z rzeczywistością” i „zapis graficzny stał się ważniejszy niż samo brzmienie muzyki”, postuluje odejście od intelektu w sztuce, a tym samym systemu notacji.

Najważniejszym parametrem muzyki jest czas rozłożony w rytm, amplitudy i frazy. Dzięki niemu dźwięk dociera nie tylko do zmysłu słuchu, lecz oddziałuje na cały organizm i muzyka może być spontanicznie odbierana bez wcześniejszego kulturowego przygotowania. Sztuka jest sposobem kreowanie nowych informacji, nowego rodzaju komunikatów. Zaś proces twórczy dla samego artysty jest ciągłym uczeniem się, każdorazowym wchodzeniem w nowe relacje. Progresywność rozmywa tradycyjną estetykę harmonii i piękna.

Jak mówi Jacek Skolimowski: „Nagrania Karkowskiego stanowią doskonałą klamrę zjawisk zachodzących we współczesnej muzyce elektronicznej. Z jednej strony mamy do czynienia z wysoko wykształconym muzykiem z akademickim szlifem. Z drugiej – słyszymy indywidualistę, który zafascynowany amatorskimi poszukiwaniami nowych brzmień łamie wpajane mu przez lata zasady. Stale potwierdza on swoją pozycję jednego z ważniejszych wizjonerów muzyki współczesnej.” Zbigniew Karkowski – kompozytor, improwizator, eksperymentator, muzyk elektroniczny. Powiązany ze sceną, która na nowo definiuje pojęcie eksperymentu i progresywności; artystami, których twórczość dla jednych jest trudnym do zniesienia hałasem, podczas gdy dla samego Karkowskiego stanowi kontynuację dzieła dawnych akademickich mistrzów: Stockhausena, Xenakisa, Cage’a, czy Schaeffera. Studiował kompozycję i sonologię w Polsce, Szwecji, Francji i Holandii. Obecnie mieszka i tworzy w Tokio. Jego konceptualna, czasami agresywna i trudna w odbiorze sztuka doskonale wpasowuje się w rzeczywistość japońską: ultranowoczesną i pełną skrajności. Nieprzejednana i bezkompromisowa.

Odebrał klasyczne wykształcenie od Iannisa Xenakisa, Oliviera Messiaena i Pierre Bouleza. Współtworzył międzynarodowe i międzygatunkowe projekty The Hafler Trio oraz Sensorband (artyści ci wykorzystują systemem śledzący sygnały neuronowe i następnie kodujący je na dane cyfrowe zamieniane następnie na słyszalne dla ucha pasmo). Od lat współpracuje z przedstawicielami sceny noise (m.in. Tetsuo Furudate, Merzbow, Keiji Haino) i współczesnej elektroniki (m.in Jim O’Rourke, John Duncan, Kasper T.Toeplitz, artystami zrzeszonych wokół austriackiej wytwórni Mego: Fennesz, Pita, Rehberg i Bauer, General Magic itd.) oraz gra koncerty solowe. Prowadził liczne odczyty na takich konferencjach jak Contemporary Art & Technology w Australii.

Wybrana dyskografia:
„Choice of Points of Application of Force” (2000), „It” (2000), „Voltage” Zbigniew Karkowski & Edwin Van Der Heide (2000), „Consciously Unconscious, Unconsciously Conscious” (2001), „MAZK [LIVE]” Zbigniew Karkowski & Masami Akita (2001), 2001 – „Function Generator” Zbigniew Karkowski & Xopher Davidson (2001), „Le Deupeupleur” Zbigniew Karkowski & Kasper T. Toeplitz (2002), „World as Will 2” Zbigniew Karkowski & Tetsuo Furudate (2002), „Electrostatics” (2003), „Attuning/Attending” (2004), „An Anthology of Noise & Electronic Music. Third A-chronology. 1952-2004 / Vol. 3” (2004), „One and Many” – Sub Rosa (2005)

Pain Jerk

Jednoosobowy projekt muzyczny Japończyka Kohei Gomi (1963) utworzony na początku lat 90. Obecnie Gomi jest jedną z czołowych postaci ultraenergicznego gatunku japońskiej muzyki noise (obok takich wykonawców jak Merzbow czy Kazumoto Endo). Gomi gra tzw. aktywny noise, który cechują dynamika, prędkość, zmieniające się jeden za drugim różnorodne masywne bloki dźwięków, presja niskich częstotliwości. Pain Jerk wydał dziesiątki taśm (w większości nakładem własnej wytwórni AMP) oraz kilka bardziej oficjalnych nagrań na płytach winylowych oraz CD. W ciągu ostatnich lat nagrywa rzadziej, lecz regularnie występuje w swojej ojczyźnie. Jego pierwszy koncert poza Japonią odbył się w maju 2007 roku w ramach No Fun Fest w Nowym Jorku. Współpracował z najwybitniejszymi muzykami sceny niezależnej w Japonii. Z artystami formacji Incapacitants – Toshiji Mikawa i Fumio Kosakai – tworzy noise’ową supergrupę Gomikawa Fumio. Mieszka i pracuje w Tokio.