Wystawa „When The Sun Is Low – The Shadows Are Long” w Galerie für Zeitgenössische Kunst (GFZK), Leipzig
Gdy słońce jest nisko – cienie są długie/ When The Sun Is Low – The Shadows Are Long/ Калі сонца нізка – цені доўгія
Artystki i Artyści: Alexander Adamov, Irina Anufrieva, Bazinato, Evelina Domnitch / Dmitry Gelfand, Jazep Drazdovič, Zhanna Gladko, Jan Helda, Zahar Kudin, Siarhiej Leskiec, Masha Maroz, Aliona Pazdniakova, Anton Sarokin, Ala Savashevich, Olga Sazykina, Sergey Shabohin, Jura Shust, Anna Sokolova, Władysław Strzemiński, Masha Svyatogor
Galeria Arsenał w Białymstoku
1.04 – 13.05.2022
Galerie für Zeitgenössische Kunst (GFZK), Leipzig
10.06.- 25.09.2022
Realizacja projektu:
Galeria Arsenał w Białymstoku,
Galerie für Zeitgenössische Kunst (GFZK), Leipzig,
Goethe-Institut Warszawa
Wsparcie projektu:
Fundacja Współpracy Polsko – Niemieckiej,
Inicjatywa Martin Roth
Białoruski filozof Ihar Babkou nazwał Białoruś „Królestwem ruin”, odwołując się do zjawisk porzucenia i osierocenia, a jednocześnie bogactwa miejsca częstokroć określanego w środkach masowego przekazu mianem „terra incognita”. „Ruiny” wyznaczają granice swoistego przywrócenia każdej cywilizacji „Naturze”. Cienie stają się drogowskazami, które zamierzamy w różnorodny sposób interpretować i przedstawiać, doświadczając przygody z czasem odwrotu, z rozdartym i nieobecnym bytem w tle. Im dłuższe cienie, tym mniej jesteśmy w stanie dowiedzieć się o przedmiotach, które je rzucają.
Wystawa „Gdy słońce jest nisko – cienie są długie/ When The Sun Is Low – The Shadows Are Long/ Калі сонца нізка – цені доўгія” prezentuje obraz historycznego i współczesnego kontekstu sztuki białoruskiej, ujawniając zawiłe powiązania między głęboko archaiczną naturą człowieka w wymiarze form społecznych, politycznych i kulturowych, a nieśmiałym pragnieniem przerwania błędnego koła represyjnych reżimów i powiązanych z nimi systemów.
Kiedy język rozbija się o granice świata, zaczyna on wyć syrenami alarmowymi, niemym przerażeniem i propagandą „pokoju” brzęczącą z kontaktów w ścianie.
Światło europejskiego Oświecenia, postęp techniczny, skomodyfikowane ideały wolności, równości i prawa wzrastały na binarności swojego i obcego; homogenicznego w swojej formie centrum i niejasnych w swoich zarysach oraz wymagających „stałego ulepszenia” peryferii. Mitologizacja i egzotyzacja Innego były częścią kolonialnego dyskursu, a spotkanie z Innym okazywało się formą asymilacji.
Białoruskie terytorium przez wieki wyrażało się w tym, co filozof Ihar Babkou nazywa „etyką pogranicza”. Jest to sposób zakorzenienia w przestrzeni, która nie jest w stanie tego utrzymać. Samo terytorium jest rozdarte i nie pokrywa się z geograficznymi i państwowymi granicami. Jest to przestrzeń niekończącego się wahania pomiędzy „obcym swojego” i „swoim obcego”[1].
Jest to odepchnięcie dwóch rodzajów „imperialistycznego mesjanizmu”: dyplomatycznego Zachodu, dla którego główną zasadą jest to, by „nie tylko nie uważać szarego za czarne, ale też wystrzegać się nazywania białego białym i agresywnego rosyjskiego Wschodu, który »w swoim słowianofilstwie chce rządzić i Pragą, i Warszawą, i Belgradem, i Sofią«[2].
Adviečnym šlaham / Odwieczna wędrówka.
Pozbawiony ruchu nurt życia przejawia się w białoruskiej przestrzeni w formie ruin. „Ruiny oznaczają powrót każdej cywilizacji do przyrody”[3]. Tutaj nie ma tęsknoty za hiperbolicznością i nie przypisuje się elementów „białoruskości” awangardzie, „wielkości” literaturze czy „prymarności” językowi lub wierze. Kamienie naszych pałaców wrastają w ziemię.
[1] Ihar Babkou, Etyka Pamezhha: transkultrutnasc jak bielarski dosved, https://knihi.com/storage/frahmenty/6babkow2.htm, [dostęp: 21.03.2022].
[2] Ihnat Abdziralovich, Adviečnym šlacham(Odwieczna droga. Badania białoruskiego światopoglądu), Wilno 1921.
[3] Ihar Babkou, dz. cyt., https://knihi.com/storage/frahmenty/6babkow2.htm, [dostęp: 21.03.2022].
Мастачкі і Мастакі:
Аляксандр Адамаў, Ірына Ануфрыева, Bazinato, Ян Гелда, Жанна Гладко, Сяргей Гудзілін, Эвеліна Домніч / Дзмітрый Гельфанд, Язэп Драздовіч, Захар Кудзін, Сяргей Лескець, Маша Мароз, Алёна Пазднякова, Ала Савашэвіч, Вольга Сазыкіна, Ганна Сакалова, Антон Сарокін, Маша Святагор, Уладыслаў Стшэміньскі, Сяргей Шабохін, Юра Шуст
Куратарка: Ганна Карпенка
сукуратарка: Sophia Sadovskaya
архітэктура выставы: Tatsiana Divakova
каардынацыя і прадзюсіраванне: Ewa Chacianowska, Julia Eckert, Dorota Swinarska, Eliza Urwanowicz-Rojecka
PR і прамоцыя: Gabriela Owdziej, Aleksander Sakowicz, Beatrice de Buduo, Viola Noll
дызайн: Ania Nałęcka-Milach
ўстаноўка: Kacper Gorysz, Michał Małeczek, Janusz Małeczek, Marcin Masłowski, Zbigniew Świdziński, Jarosław Trojan, Maciej Zaniewski, Wojciech Zaniewski
Галерэя Арсенал у Беластоку
1.04–13.05.2022
Адкрыццё: 01.04.2022 / 18:00
Galerie für Zeitgenössische Kunst (GfZK), Лейпцыг
10.06–25.09.2022
Рэалізацыя праекта:
Галерэя Арсенал у Беластоку,
Galerie für Zeitgenössische Kunst (GfZK), Лейпцыг
Гётэ-Інстытут у Варшаве
Падтрымка праекта:
Фонд польска-нямецкага Супрацоўніцтва, Ініцыятыва Марціна Рота
Беларускі філосаф Ігар Бабкоў апісаў Беларусь як “Каралеўства руінаў”, спасылаючыся на гісторыю заняпаду і сіроцтва, спалучаную з незвычайным багаццем гэтага месца, якое СМІ так часта называюць “terra incognita” Еўропы. “Руіны” вызначаюць межы вяртання любой цывілізацыі да “Прыроды”. Цені мінулага выяўляюцца прадвеснікамі нашых спробаў інтэрпрэтаваць, візуалізаваць і ўхапіць след часу, спакутаванага адсутнасцю і пераследам. Чым даўжэйшыя цені, тым меншыя нашы шанцы спазнаць праўду пра рэчы, што іх адкідаюць.
Выстава „Gdy słońce jest nisko – cienie są długie/ When The Sun Is Low – The Shadows Are Long/ Калі сонца нізка – цені доўгія” прадстаўляе вобраз гістарычнага і сучаснага кантэксту беларускага мастацтва, раскрываючы сувязі між глыбока архаічнай прыродай чалавека ў сацыяльным, палітычным і культурным вымярэннях і нясмелым жаданнем разарваць заганнае кола рэпрэсіўных рэжымаў і іх сістэм.
Ганна Карпенка
Kuratorka: Anna Karpenko
ZAPLANUJ WIZYTĘ
Wystawy są czynne od wtorku
do niedzieli w godzinach
10:00-18:00
Ostatnie wejście
na wystawy o godz.:
17.30