Wojciech Gilewicz

Doświadczenie konkretu

Realistyczne malarstwo zaczyna znowu wyglądać świeżo i proponuje interesujące intelektualnie sytu-acje. Najnowszy cykl prac Wojciecha Gilewicza pre-zentuje realizm prawdziwie radykalny, każdy z obra-zów, choć całkowicie pozbawiony fabuły, oddziałuje wizualnie jak głośny, krótki trzask, po którym długo niesie się po sali przejmujący pogłos. Przywoływane malarstwem elementy realności są niemal bardziej realne niż my, którzy je oglądamy. Nie ma wątpliwości, że jest to realizm bazujący na fotografii, a jednak określenie to wydaje się w tym wypadku niewystarczające, mobilizuje do uzupeł-nień, kontynuowania obserwacji i refleksji. Nasuwa się, dziwnie brzmiące wobec tak realistycznego ma-larstwa, pytanie: co widzimy na obrazie? Oczywiście widzimy drzwi, ale w jaki sposób je widzimy? Wiel-kość obrazów sugeruje, że odzwierciedlają przed-stawione obiekty w naturalnej skali. Nie sposób jednak bez wątpliwości przyznać, że mamy do czy-nienia z malarskimi replikami drzwi, daje się bo-wiem odczuć, że obrazy na płótnach przedstawiają coś niezwykle podobnego do drzwi, ale nie je właśnie. Wreszcie stwierdzamy, że przedmiotem tego malarstwa przedstawiającego są fotografie przedstawiające drzwi. Trochę jak opowiadanie w opowiadaniu, jak opowieść o szkatułkowej struktu-rze. Fotografia obiektu nie jest podporą dla jego realistycznego odtworzenia w malarstwie, lecz sa-ma jest obiektem przez nie przedstawianym.
Nakładają się na siebie trzy, łudząco podobne, plany: malarstwa, fotografii i obiektu sfotografowa-nego. Wiemy, że fotografia inaczej rejestruje rzeczy-wistość niż nasze oczy. Dostrzeżenie właśnie tej różnicy pozwala rozpoznać, co przedstawiają obrazy namalowane przez Gilewicza. Nie znaczy to jednak, że ten cykl obrazów dałoby się sprowadzić do „ana-lizy wizualnego kodu fotograficznego medium\\\\\\\. Tu chodzi o coś mniej abstrakcyjnego, nie o laborato-ryjny eksperyment. Ważniejsze jest, by widzieć w tej realizacji także zapis pewnego, złożonego z kilku etapów, doświadczenia.