Świat nie wierzy łzom: Nostalgia i trauma w sztuce Białegostoku i Podlasia

Świat nie wierzy łzom:
Nostalgia i trauma w sztuce Białegostoku i Podlasia

Artystki i artyści: Adelina Cimochowicz, Aleksandra Czerniawska*, Kuba Dąbrowski*, Paweł Grześ, Adrianna Konopka, Milena Korolczuk*, Paweł Matyszewski, Martyna Modzelewska, Grażyna Monika Olszewska, Przemek Pyszczek, Eliza Proszczuk, Karol Radziszewski, Łukasz Radziszewski, Alicja Rogalska & Łukasz Surowiec, Iza Rogucka, Błażej Rusin, Paweł Sakowicz, Katarzyna Sienkiewicz, Jan Szewczyk, Iza Tarasewicz*, Rafał Zajko, Żurnal Zin

*Prace z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku

kuratorx: Tomek Pawłowski-Jarmołajew

Identyfikacja wizualna: Gabriela Hukałowicz

26.08 – 06.10.2022
Galeria Arsenał w Białymstoku

Wystawa „Świat nie wierzy łzom. Nostalgia i trauma w sztuce Białegostoku i Podlasia” prezentuje prace urodzonych w latach 80. i 90. artystek i artystów pochodzących z regionu – w tym dzieła z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku. To pierwszy tak obszerny przegląd sztuki wywodzących się z Podlasia przedstawicielek i przedstawicieli tego pokolenia, z których większość bezpowrotnie wyjechała stąd w celu zdobycia edukacji artystycznej. W swojej twórczości przywołują one/oni m.in. wspomnienia z dzieciństwa i historie rodzinne, jak również symbole i stereotypy kształtujące wizerunek regionu – by spojrzeć na nie na nowo, odkrywając ambiwalentną sieć znaczeń, z których utkane są podlaskie historie.

Tytuł wystawy zaczerpnięty został z piosenki legendarnego białostockiego barda, twórcy muzyki biesiadnej i chodnikowej – Janusza Laskowskiego. Utwór powstały w 1995 roku opowiada o cierpieniu jako uniwersalnym ludzkim doświadczeniu oraz o bezsilności wobec czasu i losu. Świat nie wierzy łzom można potraktować z jednej strony jako rewers entuzjastycznej narracji o transformacji ustrojowej, a z drugiej – jako głos prawdy życiowej, z którym utożsamić się mogą nieuprzywilejowane i dyskryminowane jednostki oraz grupy społeczne. Na wystawie pobrzmiewają też echa innej piosenki Laskowskiego, Śnił mi się rodzinny dom, w której oddalony od swojego miejsca urodzenia narrator cały czas wraca tam w myślach. Mówi o domu, za którym tęskni, bezpiecznym, pełnym ciepła i troski, domu, który pozostaje jednak wyłącznie senną wizją.

Na wystawie miejscem sentymentalnego powrotu jest zarówno Białystok lat 90. i początku XXI wieku, widziany przez pryzmat dziecięcych fantazji, pracujących rodziców, zmian i przekształceń społeczno-ekonomicznych, jak i „magiczne Podlasie” – region silnie definiujący tożsamość, obszar zachwycającej przyrody, jednocześnie doświadczony trudną historią powodującą nawarstwienie kolektywnych traum. Tytułowe nostalgia i trauma oraz towarzyszące im afekty występują tutaj obok siebie – jako nieodłączne elementy procesów kultywowania pamięci, zapominania oraz rozgrywania konfliktów tożsamościowych.

26.08 (piątek)
▪️ 18:00 – wernisaż, wstęp wolny

27.08 (sobota)
▪️ 11:00 – oprowadzanie kuratorskie
▪️ 12:00 – forum dyskusyjne z udziałem artystek i artystów w Pawilonie Włoskim przy Pałacu Branickich.

06.10 (czwartek)
▪️ 16:30 – FINISAŻ. Oprowadzanie kuratorskie

Blok Magazine, The World Does not Believe in Tears: Longing and Trauma in the Art of Białystok and Podlasie