Odsłoń mnie – (albo) wyprzedaż teatru

Basia Bańda (ur.1980), Grupa Sędzia Główny [Aleksandra Kubiak (1978), Karolina Wiktor (1979)] i Tomasz Kowalski (1984) to artyści, którzy od kilku lat mocno zaznaczają swoją obecność na polskiej scenie artystycznej. Motyw zasłony, scenografii, teatralizacji pojawia się w ich pracach jako jedna z istotnych kwestii formalnych i ideowych. Każde z nich rozwiązuje go w nieco inny sposób.

Basia Bańda ubiera obrazy w dziecięce ubranka, zasłania je, ale daje możliwość odsłonięcia, roz-pięcia guzików, podniesienia spódniczki. Foto-grafuje się, uteatralizowując pozy wobec obiektywu, aranżując dokamerowy spektakl. Tworzy obiektylalki do niekoniecznie dziecięcych dramatów.

Grupa Sędzia Główny wprowadziła wirusa perfor-mance do spektaklu „Magnetyzm serca” Grzegorza Jarzyny w Teatrze Rozmaitości, pozwalając publi-czności na ingerencję w tok zdarzeń, zaburzając konwencję. Strategia umożliwiania publiczności współkreacji pojawiła się również w akcji w TVP Kultura, gdzie artystki „na żywo” wykonywały tele-foniczne polecenia anonimowych widzów.

Tomasz Kowalski maluje czasem realne – niere-alne zasłony. Trochę zakurzone, zasłaniające scenę, może pustą albo kryjącą kolejną tajemnicę. Artysta ustawia często swoje obiekty w aranżacjach para-scenograficznych – mogących być scenerią dla dalszych, nieprzewidzianych zdarzeń. Pojawiające się postaci wykonują rytuały albo akcje w rytm wska-zówek niewidzialnego reżysera.

Przestrzeń wystawy ma być obszarem wycieczki za kulisy. Trochę sztuczną, zapleczem, zakurzoną kulisą, gdzie przychodzimy jak na wyprzedaż w nieczynnym teatrze. Gdzie wszystko nie miało być dla naszych oczu, ale gdy w końcu jest, odkrywa się nam kolejne znaczenie, kolejny sens niekończącego się dramatu.

Wojciech Kozłowski