KUBA DĄBROWSKI – Pić z tobą colę

Kuba Dąbrowski urodził się w 1980 roku w Białym-stoku. Studiuje socjologię na Uniwersytecie Jagiel-lońskim w Krakowie i fotografię w Instytucie Fotografii Twórczej w Opawie (Czechy). W Galerii Arsenał prezentuje dwa cykle fotograficzne. Ulubione piosenki to seria zdjęć przypadkowo wybranych osób, którym towarzyszy emisja muzyki, którą te osoby lubią. Co mnie denerwuje?przedstawia fotografie napotkanych na ulicy osób opatrzone komentarzem – odpowiedzią na tytułowe pytanie.

wystawy
2003 Ulubione piosenki, wystawa indywidualna, 2003 galeria szu szu, Pałac Kultury i Nauki, War-szawa
2003 Laboratorium szu szu, wystawa zbiorowa, Centrum Sztuki Współczesnej, Zamek Ujazdow-
ski, Warszawa
2003 Ex oriente lux, wystawa zbiorowa, Galeria Arsenał, Białystok

Kuba jest moim dobrym kolegą. Jeśli czegoś nie wiem o fotografii (on wie bardzo dużo), zwracam się do niego o pomoc. Kuba nie tylko zna się na foto-grafii, ale umie też robić zdjęcia. Pracowaliśmy ra-zem w pewnym krakowskim tygodniku. Pisałem teksty, on robił zdjęcia; opowiadałem mu o moich pomysłach, Kuba o swoich; dawałem mu do czyta-nia moje artykuły, on mi pokazywał swoje zdjęcia.
I tak już zostało.

Od kilku lat oglądam to, co robi Kuba. Lubię jego zdjęcia. Nie mam wielkiej potrzeby pisania, czym są, a czym nie. Są proste i zazwyczaj to, co na nich widać, jest tym, czym jest naprawdę. Gdy rozma-wiam z Kubą o jego zdjęciach, pojawia się zawsze sporo nazwisk słynnych fotografów. Mówimy o in-spiracjach, źródłach, pokrewieństwach, ale to kom-pletnie nie zmienia faktu, że Kuba fotografuje po swojemu.

Przy okazji, gdy rozmawiamy o fotografii, zbaczamy niemal zawsze na inne tematy: muzykę, film, książki, co się ostatnio zdarzyło nam i naszym znajomym,
co ciekawego Kuba przeczytał w książkach do so-cjologii. Jeśli mówimy o muzyce, niemal zawsze
o hiphopie: dobrze o tym afroamerykańskim i źle
o polskim. Jeśli o filmie, prawie zawsze pojawiają się „Gwiezdne wojny”. Choć tutaj moja wiedza jest nieco większa, to Kuba nieraz potrafi mnie zasko-czyć interesującymi odkryciami z piaszczystej pla-nety Tatooine i śnieżnej Hoth. Jeśli mówimy o znajomych, to prawie zawsze o fotografach i prawie zawsze na wesoło. Rozmawiamy zazwyczaj o Marku Szczepańskim, który jest wielkiej postury i robi sub-telne portrety, o Rafale Milachu, który cierpliwie rea-lizuje piękne, poetyckie fotoreportaże i o Andrzeju Kramarzu, który jeździ po świecie na rowerze i fotografuje. Jeśli o socjologii – bo Kuba kończy socjologię w Krakowie – to zazwyczaj o jakiejś ciekawej teorii, która nie wiedzieć czemu zawsze ma odniesienie do zdjęć, które robi Kuba.

Wojtek Kocołowski

www.kubadabrowski.com