Krzysztof Wodiczko. Projekcje publiczne 1996 – 2005

PROJEKCJE PUBLICZNE 1996 – 2005

wystawa przygotowana przez Galerię Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki w Krakowie

Krzysztof Wodiczko
Urodzony w 1943 roku w Warszawie. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.
W 1968 roku ukończył ASP w Warszawie. Wykładał na Politechnice Warszawskiej, ASP w Warszawie, Ontario College of Art, Nova Scytia College of Art and Design, New York Institute of Technology, University of Hartford, Cooper Union School of Art, California Institute of the Arts, École National Su-périeure des Beaux Arts. Obecnie wykłada sztukę na Massachusetts Institute of Technology.

Twórca przedmiotów służących komunikacji społecznej, takich jak: Pojazd dla Bezdomnych (1988 – 1996), Porte-Parole (1994), Egida (2000) oraz Dis-Armor (1999 – 2000). Od roku 1980 tworzy w przestrzeni publicznej projekcje slajdowe i wideo, krytycznie odnoszące się do problematyki społecznej i politycznej świata. Wśród ponad 70 zrealizowanych powstało pięć projekcji filmowych: Wieża Ratuszowa, Kraków, 1996; Bunker Hill Monument, Boston, 1998; Kopuła Bomby Atomowej, Hiroszima, 1999; Centrum Kulturalne, Tijuana, 2001; Biblioteka Publiczna, St. Louis, 2004. W 1999 roku Wodiczko otrzymał Hiroshima Art za swój wkład w pokój na świecie, a w 2004 nagrodę College Art Association za całokształt twórczości.

Jego prace prezentowane były m.in. na Biennale w São Paulo (1965, 1967, 1985); documenta w Kassel (1977, 1987); Biennale w Wenecji (1986, 2000), Whitney Biennale (2000).

Boston 1998
Bunker Hill Monument

Projekcja wyświetlana na Bunker Hill Monument – pomnik upamiętniający bitwę Rewolucji Amerykań-skiej z 1775 roku – była częścią projektu Let Freedom Ring zorganizowanego przez Instytut Sztuki Współczesnej w Bostonie [ICA/Vita Brevis].
Krzysztof Wodiczko odwołał się do głoszonego w Pierwszej Poprawce do Konstytucji Stanów Zjednoczonych prawa człowieka do wolności słowa, którą wyraźnie narusza niepisana Zmowa Milczenia panująca w Charlestown – dzielnicy Bostonu. Tu co roku dochodzi do morderstw, z których większość pozostaje niewyjaśniona. O ignorancji policji, bezsilności i cierpieniu, jakie towarzyszy utracie najbliższych, mówili uczestnicy projekcji, zrzeszeni wokół After Murder Program, których twarze ożywiły obelisk pomnika od 24 do 26 września 1998.

Hiroszima 1999
Kopuła Bomby Atomowej

Kopułą Bomby Atomowej [A-Bomb Dome] nazwano budynek upamiętniający tragedię wybuchu 6 sierpnia 1945 roku. Mimo iż wnętrze zostało całkowicie spalone, pochłaniając życie dziesiątków ludzi, konstrukcja ocalała ze względu na bliskość epicentrum eksplozji. Budynek ten jest obecnie częścią Peace Memorial Park, podobnie jak wyspa Nakajima i pas ziemi przy rzece Motoyasu.
Projekcja w Hiroszimie to nagrania ofiar wybuchu – hibakusha, pierwszego i drugiego pokolenia – trauma tych, którzy przeżyli oraz ich dzieci i wnuków, na których do dzisiaj ciąży piętno napromieniowania; także przymusowych robotników koreańskich w Japonii, których ofiara pozostaje w cieniu dramatu. Ich dłonie wyświetlano na podwójnym „ekranie” budynku i lustra rzeki Motoyasu.
Projekcja odbyła się 6 i 7 sierpnia 1999 roku, 54 lata po wybuchu.

Tihuana 2001
Centrum Kulturalne

Tijuana to przygraniczne miasto meksykańskie, w którym główną siłę roboczą stanowią kobiety zatrudniane w fabrykach maquiladoras, produkujących dla wielkich koncernów międzynarodowych. Odwrócenie tradycyjnie pojmowanych ról społecznych kobiety i mężczyzny prowadzi w tym wypadku do nadużyć we wszystkich sferach życia. Sześć kobiet zrzeszonych w organizacji Factory X świadczyło o lekceważeniu zasad bezpieczeństwa pracy, przemocy, wykorzystywaniu seksualnym (także nieletnich), udzielając swoich twarzy i głosów kopule budynku El Centro Cultural de Tijuana. Była to pierwsza projekcja, w której uczestnicy występowali również na żywo dzięki specjalnie skonstruowanej kamerze montowanej na głowie. Projekcja zamykała festiwal sztuki publicznej InSite 2000.

St. Louis 2004
Biblioteka Publiczna

Projekcja stworzona we współpracy z Instytutem Architektury i Sztuki na Uniwersytecie Waszyngtona w St. Louis była częścią sympozjum Critical Praxis for Emerging Culture i trwała równolegle do obchodów Narodowego Tygodnia Praw Ofiar.
Planowana pierwotnie na fasadę starego budynku Sądu [Old Court House] projekcja w St. Louis podniosła kwestię ulicznej przestępczości wśród młodzieży. Projekt został w ostatniej chwili odrzucony przez zarząd budynku jako niezgodny z założeniami Jefferson National Expansion Memorial Park. Ostatecznie projekcja odbyła się na Bibliotece Publicznej St. Louis. W poszukiwaniu rodzin zamor-dowanych dzieci, gotowych wziąć udział w projekcie, pośredniczyło Centrum Rzecznictwa Ofiar w St. Louis. Projekcja składała się z dwóch części: nagranych w studio wypowiedzi osób mających styczność ze światem przestępczym, również mor-dercy odsiadującego wyrok dożywotni, oraz z części na żywo, dającej przypadkowej publiczności możliwość włączenia się w dialog o przemoc

Dziękujemy firmie DELTA SP.J., która jest dystrybutorem unikalnych systemów nagłośnienia punktowego FOCUS POINT SOUND