WRO 09 Flash, WRO 09 International Video Tour

Dynamiczny skrót wydarzeń Biennale WRO 09, pozwalający przedstawić na podstawie dokumentacji wideo ważniejsze wydarzenia i omówić najnowsze tendencje w sztuce medialnej. Wybrany zestaw zarejestrowanych podczas WRO konkursowych i pozakonkursowych performansów, działań w przestrzeni miejskiej i dokumentacji instalacji medialnych, pozwala przedstawić postawy i osobowości oraz zagadnienia dotyczące obecnej sytuacji sztuki.

WRO 09 International Video Tour

Obszerny dwuczęściowy wybór prac wideo z międzynarodowego konkursu pokazujący zróżnicowany tematycznie i formalnie zestaw najciekawszych prac, oddający współczesne nurty, tendencje i osobowości aktywne na polu sztuki wideo. Dwa zestawy aktualnych, wyrafinowanych kompozycji wizualnych – eksperymenty formalne, próby nowej narracji, dokamerowe inscenizacje, wreszcie recycling istniejących materiałów.

Część I

Część pierwsza to zestaw ośmiu krótkich form wideo: delikatne i pełne niuansów obrazy Annji Krautgasser i Seoungho Cho, found footage Philipa Widmanna, wideoperformans z użyciem found footage Johanny Reich, zapis performansu w przestrzeni miejskiej Devisa Venturelli, dynamiczna aranżacja wnętrza w filmie Haralda Hunda i Paula Horna, wreszcie ironiczne rozważania grupy Artterror na temat ontologii elektronicznego obrazu oraz przewrotne sieciowe działanie komunikacyjne Joe Hiscotta.

WRO 09 Expanded Tour

Program międzynarodowy, część I

1. Annja Krautgasser aka: n:ja, Prelude, AT 2007, 3:30

Urodzona w 1971 roku w Tyrolu, mieszka i pracuje w Wiedniu. Autorka instalacji wideo i sieciowych. Studiowała architekturę na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu i Innsbrucku oraz media wizualne na Uniwersytecie Sztuk Użytkowych w Wiedniu. Jej instalacje sieciowe, CD-romy i instalacje wideo były prezentowane na wielu międzynarodowych festiwalach i wystawach, między innymi w OK Center, Linz; Künstlerhaus, Wiedeń, Austria; MediaLab, Madryt, Hiszpania. Od 2006 roku wykłada na Wydziale Sztuki i Mediów Cyfrowych Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Laureatka stypendium państwowego w dziedzinie sztuki za rok 2009.

Fragmenty dialogu w postaci napisów przypominają narrację starego kina. Strzępy rozmów przechodniów i rodzaj przestrzeni tworzą tajemniczą scenerię. Tytuł Prelude pochodzi od nazwy samorozwijającego się programu konwersacyjnego, opartego na rozpoznawaniu wzorców językowych. Tytuł nie jest wyłącznie nawiązaniem do sposobu, w jaki powstały dialogi w Prelude. Oznacza on również rodzaj interaktywnego systemu, który tu tworzą miejsca, modele ruchu i komunikacji, ilustrując pomieszanie realnych i wirtualnych komponentów w jednej z wielu nie-przestrzeni naszych czasów.

2. Seoungho Cho, I Left My Silent House, KR/US 2007, 8:57

Urodził się w 1959 roku w Pusan w Korei Południowej. Jest absolwentem Uniwersytetu Nowojorskiego. W 1998 roku otrzymał stypendium Fundacji Rockefellera w dziedzinie sztuki mediów, a w 2003 grant Fundacji Jerome. Nagrodzony International Award for Video Art ZKM w Karlsruhe, Niemcy. Indywidualne wystawy Cho miały miejsce między innymi w Museum of Modern Art, Nowy Jork; Contemporary Art Museum, Honolulu, USA; Samsung Leeum Museum of Modern Art, Seul, Korea Południowa; Montevideo, Amsterdam, Holandia; Millennium, Nowy Jork; Cinematheque, Toronto, Kanada.

Praca zaczyna się refleksyjnymi, czarno-białymi obrazami ludzi w metrze, zmieniając się następnie w kolorową podróż przez otwarte przestrzenie, by znów wrócić do miasta. Elektroniczna ścieżka dźwiękowa i gwałtowne przekształcenia obrazu mają intensywny, lecz posępny charakter. Rzecz o napięciach i przyjemnościach podróży, a ostatecznie o przemianach.

3. Harald Hund, Paul Horn, Dropping Furniture, AT 2008, 5:00

Urodzony się w Austrii w 1967 roku. Brał udział w wielu wystawach i międzynarodowych festiwalach filmu krótkometrażowego. Studiował nowe media na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu u Petera Koglera, na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych u Isabelle Graw.

Urodzony w 1966 roku w Austrii, mieszka i pracuje w Wiedniu. Artysta i twórca filmowy. Studiował na Rhode Island School of Design i na Uniwersytecie Sztuk Użytkowych w Wiedniu. Wykłada na Uniwersytecie Sztuki w Linzu, Austria.

Co zostaje, kiedy nie pozostaje już nic, a życie dosłownie wywraca się do góry nogami? Po kilku sekundach, kiedy już prawie przyzwyczailiśmy się do egzystencjalnej pustki najwyraźniej opuszczonego mieszkania, spoza kadru, w zwolnionym tempie, do pokoju w głębi spadają dwa meble. Następnie żyrandol, upadając na podłogę w dużym, frontowym pokoju, rozbijając się, zapoczątkowuje choreografię zniszczenia ustrukturyzowaną ujęciami dwóch nieruchomych kamer. Z jednej strony jesteśmy świadkami uwolnienia się z duszącego świata materialnej własności w akcie destrukcyjnego wyzwolenia, zgodnie ze stereotypem gwiazdy rocka wyrzucającej telewizor przez okno. Z drugiej zaś strony właśnie to zniszczenie pochłania ponownie pustą przestrzeń, wypełniając ją wszechobecnymi pozostałościami swojej własnej historii.

4. Philip Widmann, Destination Finale, DE 2008, 9:15

Urodzony w Berlinie. Mieszka w Hamburgu, Niemcy. Zaangażowany w liczne projekty filmowe i produkcje teatralne.

Mężczyzna podróżuje po Europie. Wkrótce potem amerykańskie siły rozpoczynają wojnę w Wietnamie.

5. Milica Lapčević, Vladimir Šojat (artterror), trinity rgb, RS 2008, 6:03

Urodzona w Belgradzie, Serbia. Ukończyła studia malarskie w Belgradzie oraz nowe media na Akademii Sztuk Pięknych w Sztokholmie, Szwecja. Członkini-założycielka grup artterror film and video production i xtended.mind project. Niezależna artystka, zajmuje się również krytyką.

Urodzony w Belgradzie, Serbia, gdzie ukończył studia w Instytucie Sztuki Dramatycznej. Członek-założyciel grup artterror film and video production i xtended.mind project. Pracuje jako niezależny artysta, zajmuje się także montażem wideo i filmowym.

Jako artterror, Milica Lapčević i Vladimir Šojat brali udział między innymi w następujących wydarzeniach artystycznych i festiwalach: Paris Biennial, Francja (1998), Moscow Film Festival, Rosja (nagroda Golden Knight 1997), Visible-invisible, Saloniki, Grecja (1997), projekt Stop the violence, Wiedeń, Austria (1999), Transeuropicnic, Nowy Sad, Serbia (2004), On normality, Museum of Contemporary Art, Belgrad (2005), Mapping right wing extremism, Nowy Sad (2006), Differentiated neighborhoods of New Belgrade, Museum of Contemporary Art, Belgrad (2008), Biennale Sztuki Mediów WRO (2001 i 2009), iMage, Florencja, Włochy (2000 i 2002), Videomedeja, Nowy Sad (w 2002 nagroda Sphynx), ATA San Francisco, Pasadena Museum of California Art, USA (2007), Landmark, Bergen, Norwegia (2007), Athens Video Festival (2008), Videoformes, Clermont-Ferrand (2009).

Odwzorowanie semantyczne, podstawa koncepcji tej pracy, polega głównie na dobrze znanych zasadach kontaktu z rejestrem metadanych i poszukiwania synonimów, ale także sięga dalej –generując kod samego sygnału wideo. Od tego momentu przetwarzanie semantyczne i syntaktyczne rozwija się w dwóch różnych kierunkach: pierwszym – częściowego wyszukiwania tego kodu i tworzenia numerycznie nowej generacji strukturalnej, i drugim – utrzymywania kodu zredukowanego do sekwencji wyjściowych.

6. Johanna Reich, Kassandra, DE 2008, 7:30

Urodzona w Minden w Nadrenii Północnej-Westfalii, Niemcy. Ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Münster i Hamburgu. Studia 
podyplomowe na Akademii Sztuki Mediów w Kolonii. Żyje i pracuje w Barcelonie, Hiszpania i Kolonii, Niemcy. Wybrane nagrody i stypendia: 2006 – Nam June Paik Award Förderpreis, Kolonia; Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, Madryd, Hiszpania; 2007 – artist-in-residence, DAAD, Barcelona, Premio d’art digital, Hiszpania; Exellence Prize, Japan Media Arts Festival, Tokio, Japonia; 2008 – Taiwan International Video Art Exhibition, Hong Gah Museum; SIGGRAPH, Art Gallery, Global Eyes Program, San Diego, USA; Japan Media Arts Festival, Metropolitan Museum of Photography, Tokio; 2009 – Höhepunkte der KunstFilmBiennale w Paryżu, Francja; Centre Pompidou, Paryż; Art Cologne.

Found footage z filmu Fritza Langa Dr. Mabuse, der Spieler (1920-21). Rzeźbienie skóry. Kształtowanie powierzchni projekcyjnej przypomina pracę rzeźbiarza, będącego równocześnie rzeźbą.

7. Devis Venturelli, Continuum, IT 2008, 6:00


Urodzony w 1974 roku, studiował w Wyższej Szkole Architektury i Pejzażu w Bordeaux (Francja) i uzyskał dyplom z architektury na Uniwersytecie w Ferrarze (Włochy); warsztaty w ZKM w Karlshrue, Niemcy. W jego praktyce artystycznej krzyżują się różne dyscypliny – film, wideo i performance. Zajmuje się także projektowaniem aranżacji wystaw i architekturą. Prace wideo, będące wynikiem jego ostatnich poszukiwań, ukazują przejściowe transformacje środowiska miejskiego. Jego filmy były emitowane w włoskiej telewizji (La7), prezentowane na międzynarodowych festiwalach (Videoformes, Invideo, Beyond media) oraz w galeriach sztuki i muzeach (Galleria civica di Trento, Galleria nazionale d’arte moderna w Rzymie czy Museo della Scienza w Mediolanie, Włochy). Mieszka i pracuje w Mediolanie.

Wideo Continuum ilustruje czasowe transformacje ciała w środowisku miejskim. Ruch ciał ustanawia parametry czasu i przestrzeni wyprowadzone z matrycy architektonicznej. Architektura mobilna odpowiada na zasadnicze dla każdego miasta przeciwieństwa porządku i płynności, unieruchomienia i marzenia o nomadyzmie: projekt miejski, w którym obiekty tworzą nową topografię.

8. Joe Hiscott, The Telephone Eulogies, CA 2008, 19:51

Joe Hiscott, artysta-samouk i twórca filmowy, którego powstające od 2000 roku prace zyskują międzynarodowe uznanie. Jego aktualne badania dotyczą sfery ludzkiej percepcji i jej roli w kreowaniu znaczenia, we wszystkich językach i kontekstach kulturowych. Jego prace zostały docenione na międzynarodowych festiwalach, między innymi na Oberhausen Short Film Festival, Niemcy, ExiS Experimental Film Festival w Seulu, Korea Południowa i Festival du Film sur L’Art Montréal, Kanada. Otrzymał nagrodę za najlepszy film eksperymentalny na Winnipeg International Film Festival, New Award na Corta! International Short Film Festival w Porto, Portugalia, nagrodę za najlepszy film krótki na Grand River Film Festival, Cambridge, Kanada. Mieszka w kanadyjskiej prowincji Québec.

Projekt The Telephone Eulogies to eksperyment, łączący dziecięcą zabawę w głuchy telefon z własnoręczną eulogią, rozpisany na grupę różnokulturowych tłumaczy, performerów i entuzjastów języka. Film podąża za panegiryczną narracją, która wije się drogą dwunastu języków i dwudziestu jeden tłumaczeń, oddalając się coraz bardziej od oryginalnego komunikatu, zmienianego przez nieporozumienie, niezrozumienie i błędy w przekazie. Ostatecznie, poprzez (nad)interpretację, pierwotna wersja zamiera, by dać życie nowym znaczeniom.

Część II

Część druga zawiera nagrodzone w konkursie prace wideo Wei Liu i Nicolasa Provosta, zestawione z dwiema dłuższymi eksperymentalnymi formami. Realizacja wideo Mary Mattuschki i Chrisa Haringa to nowatorska, odmienna i od filmu i od spektaklu telewizyjnego forma dramatyczna. Z kolei autobiograficzny i ironiczny, anarchistyczny i zarazem propagandowy charakter ma inscenizowany dokument Istvana Kantora, artysty i anarchisty, znanego także jako Monty Cantsin – twórca neoizmu, radykalnego ruchu politycznego. Prace w tym zestawie wynikają z prób określenia się wobec takich gatunków i zabiegów jak dokument, rejestracja, inscenizacja.