Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do pytania o historię sztuki – dyskusja wokół eseju Piotra Graczyka

Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do pytania o historię sztuki – dyskusja wokół eseju Piotra Graczyka

Galeria Arsenał oraz Katedra Filozofii i Etyki Uniwersytetu w Białymstoku mają zaszczyt zaprosić na dyskusję wokół finałowego eseju III Edycji Konkursu o Nagrodę im. Barbary Skargi – „Przyszłość pewnej przenośni. Przyczynek do pytania o historię sztuki”, z udziałem Piotra Graczyka oraz Małgorzaty Kowalskiej.

wtorek, 17 listopada 2015 r., godz. 18.00

Galeria Arsenał, ul. Mickiewicza 2, Białystok

Osoby, które chciałby przeczytać esej Piotra Graczyka przed spotkaniem, mogą – dzięki uprzejmości autora – otrzymać go po wcześniejszym kontakcie mailowym z Galerią Arsenał: e.urwanowicz@galeria-arsen al.pl.

Wstęp wolny. Zapraszamy!

Piotr Graczyk – filozof i tłumacz, pracownik Instytutu Kultury UJ, redaktor kwartalnika „Kronos”. Przełożył na polski teksty Heideggera, Hegla, Schellinga, Schmitta, Benjamina, Adorna, Blumenberga, Taubesa i in. Publikował w „Kronosie”, „Znaku”, „Przeglądzie Politycznym”, „Tekstach Drugich”, „Kresach”, „Nowej Krytyce”. Autor książki Maska i oko. Rozważania o tragedii, ironii i polityce (2013)

Małgorzata Kowalska – profesor Uniwersytetu w Białymstoku, kierownik Zakładu Filozofii Współczesnej i Społecznej,  zajmuje się głównie współczesną filozofią kontynentalną, przede wszystkim francuską, oraz filozofią społeczno-polityczną. Autorka m.in. W poszukiwaniu straconej syntezy. Jean-Paul Sartre i paradygmaty filozoficznego myślenia (Warszawa 1997), Dialektyka poza dialektyką. Od Bataille’a do Derridy (Warszawa 2000), Demokracja w kole krytyki (Białystok 2005), Morales et politiques postmodernes (Białystok 2006).    
 
Piotr Graczyk o swoim eseju:

Schiller pisał, że sztuka jest pięknym kłamstwem, a centralna hipoteza eseju Przyszłość pewnej przenośni głosi, że kłamstwo to rozumieć można jako przeniesienie, w sensie zapożyczonym od psychoanalizy. Narzędziem tego przeniesienia sztuki są przenośnie, w których zakochuje się użytkowniczka/użytkownik sztuki – bo projektuje na nie traumę konstytutywną dla człowieczeństwa, nazywaną w eseju „wydarzeniem wrażliwości” albo „zwrotem edypalnym”. Wydarzenie to polega na wzmacniającym osłabieniu zwierzęcości, na inwersji popędu, która odcina ludzi od animalnej przeszłości i daje im zarazem przyszłość jako czas umierania, czyni z nich zwierzęta ułomne i dlatego obdarzone mową. Z tej perspektywy filozofia jest zresztą tylko odmianą sztuki: pewnego rodzaju konwencją literacką. Zarówno sztuka, jak i filozofia produkują przenośnie mające rozwiązać śmiertelny splot, w jaki wikła ludzi „wydarzenie wrażliwości” – rozwiązać przez pogodzenie się z nim lub próbę przezwyciężenia śmiertelności czasu: przez terapię albo rewolucję.