Performance / Galeria Arsenał

Boris Nieslony, A feather fell down on Bialystok, czas trwania: 30 – 40 minut

Ewa Zarzycka, Artysta musi być gdzie indziej…, czas trwania: 20-30 minut

 Lada Nakonechna jest artystką badającą pojęcie czasu i percepcji przestrzeni poprzez skrzyżowanie różnych mediów jak performance, film, badanie historii i codzienności, pedagogika, rysunki tekstualne, film, instalacja itp. Od 2005 roku jest członkinią grupy R.E.P. (Revolutionary Experimental Space) – kolektywu artystycznego zainteresowanego procesem budowania społeczności oraz kształtowaniem politycznie zaangażowanego pokolenia artystów ukraińskich, który cechuje postawa krytyczna i eksperymentalne podejście. Nakonechna jest również kuratorką (członkinią grupy kuratorów i aktywistów Hudrada) oraz edukatorką (współtworzyła Kurs Sztuki Współczesnej – niezależny program edukacyjny w Kijowie, w którego ramach poprzez doświadczenie bada różne sposoby studiowania i praktykowania sztuki w dzisiejszych czasach). W 2015 roku była współzałożycielką Method Fund. Traktuje sztukę zarówno jako aktywność społeczną, jak i delikatne narzędzie zmiany społecznej. Jej prace, często zwracające uwagę na zasady poznania wizualnego i uwidaczniające manipulacyjne aspekty struktur wizualnych i werbalnych, oparte są na wierze w emancypacyjny potencjał sztuki. Artystka mieszka i pracuje w Kijowie.

Boris Nieslony

W latach siedemdziesiątych zajmował się malarstwem, rysunkiem, obiektami, muzyką (free jazz), fotografią, instalacją, interwencjami, książką artystyczną oraz akcjami interdyscyplinarnymi.

W okresie 1970 – 1976 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie i Hamburgu. W trakcie swojej kariery performera Nieslony podjął się również roli organizatora wydarzeń artystycznych oraz badacza, scalając te trzy sfery działania. Artysta zawsze przyjmował postawę krytyczną wobec kwestii politycznych i społecznych i właściwie całe swoje życie poświęcił tej artystycznej manifestacji. W 1977 roku był współzałożycielem Kunstlerhaus w Hamburgu, a w 1978 – Kleinen Ausstellungsraum (dosł. małej przestrzeni wystawienniczej), która została pomyślana jako miejsce stałej prezentacji instalacji i sztuki performance w Niemczech.

W 1981 roku przeprowadził szereg akcji artystycznych, takich jak Das Konzil (Sobór), w której skonfrontował ze sobą 70 osób siedzących przez 30 dni i nocy wokół dużego stołu. W maju 1982 roku zrealizował performance Das Konzil 2, również w formie 30-dniowego odosobnienia, po którym nastąpiła otwarta akcja odbywająca się wewnątrz dwóch wielkich kontenerów. Artysta najpierw umieścił je na środku ulicy, a następnie przeniósł do przestrzeni teatralnej. W efekcie tych wydarzeń zrodziła się idea stworzenia Performance Art Network (Sieci Sztuki Performance), która trwa do dziś – zmaterializowana w rzeźbie Die Schwarze Lade (Czarna Skrzynia, 1982) http://www.asa.de/asa_broschure.pdf oraz w działaniu w ramach stowarzyszenia ASA-European (od 1990 roku).

W 1986 roku Nieslony zorganizował pierwszą serię akcji w ramach grupy Black Market. W 1990 roku powołał stowarzyszenie ASA-European, które było autonomiczną strukturą łączącą rozmaitych artystów performance i teoretyków sztuki. W 2002 roku założył E.P.I. Zentrum – European Performance Institute. W ostatnich latach prezentował na całym świecie liczne performance’y, zajmuje się również działalnością edukacyjną, prowadzi wykłady i warsztaty.

Ewa Zarzycka
 

Artystka performance. Tworzy także filmy, nagrania dźwiękowe, rysunki, instalacje. Zasadniczą częścią jej działalności jest prowadzenie zeszytów, rodzaju notatników i dzienników, o których Zbigniew Warpechowski pisał: Tam jest historia sztuki, krytyka sztuki, komentarze, refleksje, rozważania, listy do przyjaciół, żarty, proza i poezja i nie wiem co jeszcze.

Urodziła się w Szczecinie. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Lublinie. Studiowała grafikę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie Akademia Sztuk Pięknych). Od 2008 związana jest z tą właśnie uczelnią, gdzie od 2009 prowadzi zajęcia ze sztuki performance. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Mieszka w Lublinie i w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą.

Ewa Zarzycka uprawia performance mówiony. Jak komentował Grzegorz Borkowski: Z tytułów jej licznych wystąpień i realizacji […]ułożyć można zarys intrygującego eseju łączącego powagę i intelektualną dociekliwość z postawą ironicznego dystansu. Twórczość Ewy Zarzyckiej trudna jest do ujęcia w całość i skomentowania. Jest procesem myślenia, prowadzonym w dialogu z innymi i w otwarciu na to, co się zdarza. W rozumieniu Zarzyckiej twórczość nierozerwalnie wiąże się z życiem prywatnym, spotkaniami, zdarzeniami, podróżami, lekturami. Dotyczy istoty sztuki, ale także roli artysty, charakterystyki procesu tworzenia. Znowu powołując się na Zbigniewa Warpechowskiego, twórczość Zarzyckiej wymyka się wszelkiej definicji, a jednocześnie jest ona zrośnięta z jej postacią, sposobem bycia, osobowością. Jej opowieści snują się meandrycznie, zapętlają się, gubią i odnajdują wątek, przechodzą w inne historie. Artystka przeplata prawdę z fikcją (równie prawdopodobną). W jej wystąpieniach znaleźć można wiele humoru, ale też autentyczność, szczerość i bezinteresowność.

Twórczość Ewy Zarzyckiej wywodzi się z polskiej sztuki pojęciowej. Artystka przez lata była związana z lubelską Galerią Labirynt i z BWA prowadzonym przez Andrzeja Mroczka.