Oprowadzanie kuratorskie po wystawie „Świat nie wierzy łzom” oraz forum dyskusyjne z udziałem artystów i artystek

Serdecznie zapraszamy do udziału w oprowadzaniu kuratorskim po wystawie „Świat nie wierzy łzom: Nostalgia i trauma w sztuce Białegostoku i Podlasia” oraz forum dyskusyjnym z udziałem artystów i artystek biorących udział w wystawie.

27.08 (sobota)
▪️ 11:00 – oprowadzanie kuratorskie
Galeria Arsenał w Białymstoku, ul. A. Mickiewicza 2, Białystok

▪️ 12:00 – forum dyskusyjne z udziałem artystek i artystów 
Pawilon Włoski przy Pałacu Branickich.

Wystawa „Świat nie wierzy łzom. Nostalgia i trauma w sztuce Białegostoku i Podlasia” prezentuje prace urodzonych w latach 80. i 90. artystek i artystów pochodzących z regionu – w tym dzieła z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku. To pierwszy tak obszerny przegląd sztuki wywodzących się z Podlasia przedstawicielek i przedstawicieli tego pokolenia, z których większość bezpowrotnie wyjechała stąd w celu zdobycia edukacji artystycznej. W swojej twórczości przywołują one/oni m.in. wspomnienia z dzieciństwa i historie rodzinne, jak również symbole i stereotypy kształtujące wizerunek regionu – by spojrzeć na nie na nowo, odkrywając ambiwalentną sieć znaczeń, z których utkane są podlaskie historie.

Tytuł wystawy zaczerpnięty został z piosenki legendarnego białostockiego barda, twórcy muzyki biesiadnej i chodnikowej – Janusza Laskowskiego. Utwór powstały w 1995 roku opowiada o cierpieniu jako uniwersalnym ludzkim doświadczeniu oraz o bezsilności wobec czasu i losu. Świat nie wierzy łzom można potraktować z jednej strony jako rewers entuzjastycznej narracji o transformacji ustrojowej, a z drugiej – jako głos prawdy życiowej, z którym utożsamić się mogą nieuprzywilejowane i dyskryminowane jednostki oraz grupy społeczne. Na wystawie pobrzmiewają też echa innej piosenki Laskowskiego, Śnił mi się rodzinny dom, w której oddalony od swojego miejsca urodzenia narrator cały czas wraca tam w myślach. Mówi o domu, za którym tęskni, bezpiecznym, pełnym ciepła i troski, domu, który pozostaje jednak wyłącznie senną wizją.

Na wystawie miejscem sentymentalnego powrotu jest zarówno Białystok lat 90. i początku XXI wieku, widziany przez pryzmat dziecięcych fantazji, pracujących rodziców, zmian i przekształceń społeczno-ekonomicznych, jak i „magiczne Podlasie” – region silnie definiujący tożsamość, obszar zachwycającej przyrody, jednocześnie doświadczony trudną historią powodującą nawarstwienie kolektywnych traum. Tytułowe nostalgia i trauma oraz towarzyszące im afekty występują tutaj obok siebie – jako nieodłączne elementy procesów kultywowania pamięci, zapominania oraz rozgrywania konfliktów tożsamościowych.