Złe rysunki

Jednym ze źródeł Złych rysunków Radka Szlagi jest przewrotna fascynacja porażką. Gramatykę jego języka malarskiego tworzą błędy i niedociągnięcia. O brzydkie rysunki łatwiej, gdy marker i kredkę trzyma się w ręce, która nie jest dominująca – stąd właśnie lewą ręką artysta wykonuje swoje złe prace. Luźne skojarzenia dotyczące uprzedzeń i ironicznie potraktowanego motywu kary – na który naprowadzają płomienie i napis „piekło” – przelane na papier gwałtownym gestem pokazują, że wyobraźnią artysty rządzi anarchia. Szlaga ignoruje zasady kompozycji, poprawnej pisowni, a wyłaniający się z jego prac obraz rzeczywistości zbudowany jest z niespójnych fragmentów.
 
W pozornie pozbawionym logiki i chaotycznym zapisie dostrzec można elementy krytyki społecznej, wątki popkulturowe oraz potraktowane pastiszowo motywy graficzne i przedmioty, by wymienić czaszkę ze skrzyżowanymi piszczelami czy opakowanie popularnej marki papierosów. Szlaga sprawnie komentuje rzeczywistość, żywo reagując na otaczającą go ikonosferę, przemiany kultury i stereotypy kształtujące życie społeczne. Spontaniczność, odwrót od kanonów i dominującego nurtu poszukiwań formalnych sprawiają, że jego prace bliskie są neoekspresjonizmowi – stojącemu w opozycji do estetyki minimalizmu i założeń konceptualizmu trendowi w sztuce lat 70. i 80. ubiegłego wieku. Artysta odniósł się nawet w jednym z rysunków do związanego z tym ruchem amerykańskiego grafficiarza Jeana-Michela Basquiata.
 
U Szlagi, tak jak i u wybranych neoekspresjonistów, za niedbałymi z pozoru bazgrołami kryją się rozważne gesty: naniesienie kreski, plamy bądź naklejenie fragmentu wyrwanego z gazety jest rezultatem przemyślanej decyzji. Złe rysunki nabierają tym samym wymiaru nowego manieryzmu, są próbą stworzenia takiej formuły języka, która będzie właściwym narzędziem opisu świata, zdolnym do ujawnienia niepokojów swego czasu, operującym rozpoznawalnymi kategoriami oraz znakami. Wbrew pozorom zachowuje on pewne zasady decorum: tylko złe rysunki mogą mówić o chorej rzeczywistości i tylko fragmenty mogą oddać zagubienie w ponowoczesnym chaosie słów i obrazów.
 
Izabela Kopania