NATALIA! (7 silnia)

Składająca się z 55 elementów piramida wyrazów, wydrukowanych na białych kartkach i oprawionych w proste ramki, stanowi zaledwie fragment rozbudowanego poematu wizualnego, który powstał w wyniku gry z językiem i konstrukcją słowa. W autorskim komentarzu do pracy Natalia! (7 silnia) Natalia LL pisała: „Jest coś tajemniczego w wewnętrznym porządku słowa, które składa się z poszczególnych liter. Zwróciłam na to uwagę, przyglądając się swojemu imieniu, które składa się z trzech liter A i pojedynczych liter N, T, L, I”. Traktując litery jako samodzielne elementy owej struktury, Natalia LL zmieniała ich kolejność, tworząc nowe układy – w ten sposób zbudowała zbiór 5040 słów. Jej poszukiwania okazały się w rezultacie bliskie działaniom matematycznym. 5040 to silnia liczby 7, czyli liczba wszystkich możliwych permutacji siedmiu liter-elementów składających się na imię Natalia.
 
Pracę Natalia! (7 silnia) można usytuować w ramach neoawangardowych poszukiwań z zakresu poezji konkretnej lub postrzegać jako efekt demaskowania konwencjonalizmu języka. Można ją także widzieć przez pryzmat koncepcji sztuki Natalii LL i jej postawy artystycznej. Od początku działalności artystka konsekwentnie utożsamiała siebie ze sztuką. Przy czym sztukę z jednej strony traktowała jako zachodzący nieustannie proces bliski z natury procesom życiowym, z drugiej zaś ujmowała w kategoriach intelektualnych – jako gest dający możliwość wglądu w istotę owych procesów.
 
Prowadzone przez Natalię LL dyskusje z językiem to nierzadko operacje na własnym imieniu. Natalia! (7 silnia) nie jest zatem w jej dorobku pozycją odosobnioną. W 1971 roku artystka stworzyła pracę polegającą na przekształceniu słowa „mutanty” w zapis jej imienia, z kolei do jednego z pokazów „Sztuki konsumpcyjnej” (Wrocław, 1973) włączyła plansze ze zwielokrotnionym napisem „Natalia”. Powstawały też dzieła łączące wyraz „Natalia” z fotografiami ukazującymi artystkę. Natalia LL żongluje słowem (imieniem) i obrazem (autoportretem), zadając pytania o relacje między utartą formą zewnętrzną a tym, co wewnętrzne i w istocie nieuchwytne. Badając słowa i obrazy, uważnie przygląda się przede wszystkim sobie-sztuce-artystce, dokonując swoistej wiwisekcji tożsamości przejawiającej się poprzez ciało, słowo i obraz.
 
Izabela Kopania