Film o Kostuchu

W animacji Piotra Bosackiego Film o Kostuchu środki wyrazu ograniczone zostały do minimum. Wizualna narracja, której bieg ciepłym i spokojnym głosem relacjonuje siostrzenica artysty, budowana jest za pomocą gwoździ i gumki na żółtej tablicy z rysunkiem przypominającym siatkę kartograficzną. Figurą, wokół której skupia się utrzymana w konwencji bajki opowieść, jest tytułowy Kostuch. W podstawowej formie przypomina krzyż, a wszelkie zmiany, jakim podlega, dyktowane są przez wyobraźnię artysty.
 
Niepozornym i frapującym bohaterem, podobnie jak kolejnymi sekwencjami filmu, rządzi przemyślana metoda. Bosackiego interesuje działanie opracowywanych przez niego wewnętrznie spójnych systemów, programujących bieg animacji. Artysta analizuje zasady ich działania, przygląda się ich możliwym konfiguracjom, jak też błędom, jakie mogą pojawić się w trakcie pracy konkretnych mechanizmów. Prace Bosackiego otula mgła tajemnicy, związana z nieznanymi odbiorcom realiami gier. Jego zainteresowaniom patronują nauki przyrodnicze i ścisłe – w animacjach podejmuje on wątki z zakresu biologii, fizyki, chemii, a także geometrii, leżącej u podstaw Filmu o Kostuchu.
 
Geometria jawi się jako wartość nadrzędna, zasada istnienia wszystkiego. Abstrakcyjność jej aparatu pojęciowego, zastosowanego do wszelkich dziedzin życia, niweluje binarne podziały obecne w świecie. Opozycja ciała i psyche, materialności i duchowości czy sfery ożywionej i nieożywionej traci rację bytu. W komentarzu towarzyszącym filmowi Bosackiego geometria przeplata się z filozofującymi wtrąceniami. To one nadają chłodnej, choć nieco oswojonej dziecięcym głosem wypowiedzi rys antropocentryczny. Między kolejnymi odgłosami wbijanych gwoździ pojawiają się uwagi na temat faz przejściowych, nieba mającego kształt człowieka, trudnych do rozwiązania kwestii ontologicznych czy też ciemnej materii – pojęcia zapożyczonego z kosmologii, które, w kontekście wywodu towarzyszącego filmowi, może odnosić się do wszelkich niezdefiniowanych obszarów rzeczywistości i ludzkiej percepcji. Powaga geometrii i humanistycznego spojrzenia na świat niwelowana jest „poważnym” poczuciem humoru, spajającym wszystkie prace Bosackiego.
 
Izabela Kopania