bez tytułu

U podstaw prac graficznych i rysunkowych Hannesa Forstera leżą takie same zasady, jakie rządzą jego działaniami w przestrzeni. Od początku drogi twórczej w centrum zainteresowań niemieckiego artysty leży architektura pojmowana jako przestrzeń życiowa, będąca – poprzez właściwe jej połączenie ducha twórczego i użyteczności konstrukcji – najlepszym odbiciem kultury, w której funkcjonuje człowiek. W myśl tego założenia prace Forstera, powstające na styku instalacji, rzeźby i architektury, są ściśle powiązane z otoczeniem. Tworząc poszczególne obiekty, artysta odwołuje się do specyfiki miejsca, gdzie mają zostać umieszczone, dzięki czemu ich usytuowanie prowadzi z jednej strony do chwilowego wyobcowania przestrzeni, z drugiej zaś – do jej pełniejszego zdefiniowania. Architektoniczne realizacje Forstera – jak np. Der Berg ruft (1993) w niemieckim mieście Lünen – przeczą podstawowym zasadom architektury: funkcjonalności, trwałości. Posługując się jej formami i materiałami, artysta buduje quasi-architektoniczne bryły, które bronią się jedynie w przestrzeni sztuki.
 
Rysunki, grafiki i kompozycje z płyt cechuje taka sama oszczędność form, sprowadzanych najczęściej do prostych figur – okręgu, kwadratu, litery T. W ascetycznych pracach z płyty pilśniowej lub dykty pojawia się też motyw krzyża zbudowanego z prostokątnych form nawiązujących do cegieł, z których Forster wykonuje większość swoich instalacji przestrzennych. Prace na płytach, opatrzone przez autora pojemną formułą „bez tytułu”, można traktować jako swoiste plany jego realizacji architektonicznych, jako samodzielne abstrakcje geometryczne, a także jako obiekty. Geometryczne motywy, wycięte w dykcie pokrytej grafitem, są w obrębie tych kompozycji formami negatywowymi, odciskiem oryginału. Paradoksalnie więc figuratywną część stanowi to, czego nie ma – „ceglane” krzyże nie zostały narysowane, lecz wycięte, a ich zarys definiowany jest przez to, co pozostało z pilśniowej płyty. Te puste kształty to elementy charakterystycznego dla artysty, wywodzącego się z konstruktywizmu języka, którego cechą jest zarówno ignorowanie ograniczeń tradycyjnie pojętego podłoża obrazu, jak też definiowanie tematyki poprzez wykluczenie i pominięcie.
 
W swej praktyce artystycznej Hannes Foster wydaje się posuwać do skrajności suprematystyczny postulat Kazimierza Malewicza, nawołujący do oczyszczenia sztuki z ekspresji i świata przedstawionego. Czystym formom kwadratu, krzyża czy okręgu Forster odbiera nawet materialność, którą cieszyły się w ramach tradycyjnych obrazów na płótnie, określając je za pośrednictwem ograniczonej tłem pustki.