Wyplatanie lei. Warsztaty z cyklu “Trochę mnie gnębi towarzystwo gołębi”.

Podczas warsztatów przez moment nasze słowiańskie serca znajdą się na środku Pacyfiku, na malutkich wysepkach rozsianych po jego sercu. Klimat oraz przyroda tego miejsca wprawiają natychmiast w stan błogostanu i głębokiego relaksu.
Wypleciemy tradycyjny wieniec Lei z naszych rodzimych dębów, lip, wierzb oraz roślin należących do tradycji hawajskiej. Następnie z wieńcami na głowie w tańcu połączymy te dwie kultury. Poprowadzi nas świat roślin i muzyka.
Lei – hawajska nazwa wieńców i girland sporządzanych m.in. z kwiatów, kordyliny,  rafii. Pierwotnie lei miały charakter sakralny, były ofiarowywane bogom podczas religijnych obrzędów obejmujących tańce i pieśni. Wręczano je również ważnym osobistościom na znak szacunku. 
Wieńce słowiańskie plecione były z różnych roślin, w zależności od przeznaczenia. I tak np. dziewiczy wianek upleciony był z żywych kwiatów, ziół, m.in. ruty, rozmarynu, bylicy. Podczas obchodów Nocy Kupały, gdy panny wędrowały na wzgórza, nad rzeki czy do lasu, miał je chronić przed demonami. Puszczany na wodę wróżył przyszłość. 
Gdy stawiano dom, zakopywano przy wejściu wieniec wiklinowy, wierząc, że będzie pełnił funkcję ochronną. Słowianie często zawieszali wianki z ziół na drzwiach, by broniły dostępu do domu złych mocy. 
Nie tylko składniki wieńca decydowały o jego funkcji. Ważną rolę odgrywał też jego kształt, czyli okrąg. Figura ta w wielu kulturach postrzegana jest jako magiczna, pełniąca funkcję ochronną, a także nadająca cechy sacrum temu, co znajduje się w jego wnętrzu.

Magdalena Samojlik – Muzyk z wykształcenia, tancerka, masażysta i podróżniczka, pasjonatka kultur etnicznych: hawajskiej i słowiańskiej. Współorganizatorka Festiwalu Kultury Polinezyjskiej – Aloha Festiwal Polska 2015 i 2016 w Warszawie, założycielka grup: śpiewaczej PraŚpiewy i tanecznej PraTańce oraz zespołu muzyki hawajskiej Sweet Hilo Night, prowadzi Pracownię Rękodzieła Etnicznego- Życiorysy i dyskografie roślin. Prelegentka. Performerka. Edukatorka. Rękodzielniczka.

Seria warsztatów pod wspólnym hasłem „Trochę mnie gnębi towarzystwo gołębi” jest adresowana przede wszystkim do osób w wieku dojrzałym, powszechnie określanym jako 50+. Jednakże jesteśmy dalecy od tworzenia stereotypów dzielących naszych gości według płci, wieku czy też innych cech szczególnych. Dlatego jeżeli proponowana tematyka warsztatów zainteresuje również osoby nie mieszczące się w przedziale wiekowym 50+, to oczywiście zapraszamy. Program skierowany jest do osób zainteresowanych sztuką współczesną.